Sommige dingen kan je maar met een selecte groep mensen doen. Niet dat de activiteit hun aantal niet toelaat, maar dat de beoefenaars de activiteit niet toelaten. Alleen met je eet-verslaafde buurman leg je 40 worsten op de BBQ tijdens de lunch. Alleen met je hyper-actieve klimmaat doe je een inklimtocht van 16 uur. Alleen met de mooie cassière die in één hap een banaan naar binnen werkt ga je ’s avonds… Ach, het idee is duidelijk.
Als je ’s ochtends om 6 uur op de parkeerplaats uit je slaapzak kruipt waar je 8 uur eerder beschonken bent in gekropen, en je duwt een homp brood en een halve droge worst naar binnen en je propt een handvol snickers in je tonnetje, dan ben je om 7 uur de eerste in de canyon. Terwijl ‘normale’ canyoneurs net instappen, kan je prima al aan je proteïne-level werken door 4 eieren te bakken (p.p. natuurlijk). Dan een lekker stukje rijden, en terwijl je collega’s in het zonnetje zitten te lunchen, stap je de volgende canyon alweer in.
Dat is ongeveer hoe ik de eerste weken van juli ben doorgekomen met Jaap en Jort, twee mede-studenten geologie en BotS-teamgenoten. Met de pré-Alpes en de Alpes-maritimes als werkterrein hebben we super mooie canyons gedaan! Lekker strak in het neopreen: zwemmen, springen, glijden en abseilen. Met bebaarde gezichten. Niet alleen om zonnebrandcrème te besparen, maar natuurlijk vooral om die gladgeschoren Fransen te intimideren…
de week ijsklimmen in het Maltatal heb ik ook nog een paar mooie filmpjes kunnen maken. Zeker die van een pilaar in de schlucht aan het begin van het dal.
