Het is nat. Het is blubberig. Het is drassig. We banen een weg tussen de gaten in de grond, de hardere hei-planten en de moerasserige en zompige ondergrond. Ik stoemp tussen de knie-hoge graspollen door, wat met mijn korte benen meer een soort van hordelopen is. We gaan over en door sponzige graspollen, harde graspollen-bollen en allerlei andere soorten gras en plant waarvan je van het bestaan niet wist als je nog nooit in off-road Engeland bent geweest. Het is weer het weekend van de OMM en Arjan en ik hebben een enórme glimlach op ons gezicht
We voelen ons allebei sterk. Geheel tegen de gewoonte in hebben we eens een keer geen pre-race stress. We zijn op tijd wakker, hebben lang de tijd om te ontbijten. Jason en Arnoud komen voor hun start nog even hallo te zeggen en ook Inga en Lucas, onze vrienden van Dutch Adventure, komen nog even bij onze bus langs voor zij starten. Niet veel later wandelen wij rustig naar de start. Het weer is grandioos in vergelijking met andere OMMs. We krijgen alleen zo nu en dan een buitje of wat miezer-regen over ons heen, maar het normale weer-advies ‘there are some showers in between the rain’ klopt voor dit keer niet. Wel staat er enorme harde wind, die ons soms de berg op omhoog duwt en anders weer probeert om beneden te houden. Lekker strijden tegen de elementen. Het is een tijd geleden dat Arjan en ik samen geraced hebben en we moeten zeker in het begin weer een beetje aan elkaar wennen. De eerste punten vinden we gemakkelijk en het navigeren gaat soepeltjes. Arjan is sterker bergop en is sneller in het waden door het terrein, ik ben sterker op het vlakke en bergaf. Een prima combi dus, waardoor we om en om tijd hebben om de kaart in ons op te nemen. Arjan maakt op een gegeven moment een klein navigatiefoutje en raakt geïrriteerd. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje terug te lopen. Niet lang daarna heb ik het idee dat ons originele plan niet het beste is en stel ik een ander routeplan voor. We verspillen wat tijd aan onenigheid (Arjan is nog steeds geïrriteerd…), maar uiteindelijk geeft hij toe dat mijn plan toch het beste is. We nemen de ‘weg’ in plaats van binnendoor door de moerassen, wat veel sneller gaat. Ik loop voorop en al snel zijn we bij het volgende checkpoint. Daar wacht ik op Arjan die in de tussentijd onze nieuwe route beter in verband heeft gebracht met de tijd: we zouden het moeten kunnen halen! Ook heeft hij zichzelf hervat en zie ik weer de alombekende grote glimlach op zijn gezicht. Dat is een stuk gezelliger en vanaf nu racen we als een geoliede machine en halen we heel wat mensen in. Met kompaskoers vinden we alle checkpoints en hoeven we nog geen meter om te lopen. Het gaat als een malle. We zijn 20 minuten voor de deadline bij de finish en daar blijkt dat we het 3e mix team zijn en 20e team overall! We hadden gehoopt uit te mogen slapen, maar daar is nu geen sprake van. We moeten de volgende dag in de ‘chasing start’, wat betekent dat we om 7.21u moeten vertrekken.
