2 weken geleden was ik een weekend weg met andere telemarkers die ik ken via wePowder.nl. Mike schreef daar op het wePowder forum het volgende artikel over:
Wat is dat toch een tegenstelling: het ene moment sta je nog tot over de knieën in de lichte, witte pof. Glimlach tot over je oren, omringd door majestueuze Alpen. Het volgende moment zwaai je je poedermaten uit en rijd je, voor het eerst alleen na 4 dagen, tussen de kleffe stapels nat geregend oud papier die ergens in Nederland, in een willekeurige doorsnee wijk staan te wachten om over een paar uur te worden opgehaald, terug naar je eigen stekkie. Moe, brak, stram.
De DJ aan de andere kant van de radio heeft niets te melden en gooit een jaren ’80 pop muziek liedje de ether in, melancholiek ten top. De ruitenwissers flipperen monotoon heen en weer en de stoplichten staan natuurlijk op rood ondanks dat er niemand op dit goddeloze tijdstip nog op de weg is. Op de automatische piloot stuur ik een auto vol skis en aanverwante zooi de donkere weg op. Zittend tussen de etensresten, lege zakken chips, verkreukelde blikjes Red Bull en andere al dan niet lege verpakkingen, rijd ik over donker, nat asfalt. Rechttoe, rechtaan. Een onderbroken witte streep wijst me de weg.
In gedachten slalom ik tussen de strepen door, worden de strepen groter en breder tot ze tot aan de horizon strekken en dan sta ik weer in die ene witte helling. De glimlach verschijnt weer terwijl ik terugdenk aan de skitrip waar ik net van terug ben. Het was goed. Heel goed. En nog gezellig ook.
Het lijkt ondertussen een WePowder traditie te worden: het telemarkweekeind. Vorig jaar hadden we ook best wel wat animo en dat was dit jaar niet anders. Vorig jaar hadden we flink veel afzeggingen. Helaas dit jaar weer, ondanks een auto vol testskis en een trits goede bedoelingen. Geen idee waar al die afzeggingen vandaan komen maar als er mensen ideeën hebben dan hoor ik ze graag. We waren uiteindelijk maar met een schamele 4 man op weg! Teleaddict, ondergetekende en vliegende keep Emmer (op bondage spul) als doorgewinterde WePowderaars; Ingmar kende ik al van vroeger maar was benieuwd naar de ‘WePowder telemark experience’. Maar waar we kwantiteit misten werd dat goed gemaakt door kwaliteit. Stuk voor stuk top gasten.
Op het forum en later per email werden vooraf plannen gemaakt. Helaas bracht het weer weinig verse sneeuw. Alleen in de Piemonte en oostelijk Oostenrijk werd nog wat nieuws voorspeld. Maar aan de andere kant was het koud geweest dus alle sneeuw die er gevallen was, was nog goed geconserveerd. Hoewel, de wind had flink huis gehouden: verblazen graten en toppen, vol triebschnee gestucte kommen en geulen. Een lastige stufe 3 situatie want de triebschnee samlungen waren erg gemakkelijk los te trappen door één enkele skier. En die werden in oost Oostenrijk nou net bedekt met een 5 – 10cm vers. Wel lekker natuurlijk dat verse spul maar dat maakte de situatie niet gemakkelijker.
Dag 1: Tauplitz. Relaxt in-skien in een leuk familie gebiedje om de volgende dagen langzaam richting westen te trekken. Hier was weinig vers te bekennen en was bijna alles verspoord. Toch, met een beetje goed rondkijken links en rechts nog een paar mooie stukjes gevonden. Na afloop van de dag, richting Obertauern vertrokken op basis van de tip van MM op WePowder.
Dag2: OberTauern. Slecht zicht, veel wind en dus extra aandacht nodig voor de voorbereiding. Daarnaast is het ijzig koud (-15C oid). Met de kaart in de zak, vanaf de jeugdherberg YA! vertrokken op vellen richting graat. Het plan is de graat over te trekken en aan de andere kant, in de luwte en weg van het skigebied wat lijntjes te trekken. Maar gaandeweg slaat de twijfel toe want de sneeuw blijkt hoe hoger we komen, behoorlijk wisselend van kwaliteit: soms zacht, soms hard en korstig. Dat wordt nog interessant. Aangekomen in de buurt van de graat, blijkt het minder begaanbaar dan gedacht: felsdurchsetzt, deels kaal geblazen, de geulen vol triebschnee. Dat was op onze 1: 50.000 kaart niet zo goed te zien… Goeie les dus: 1:25.000 is toch echt te prefereren (maar helaas niet te verkrijgen van dit gebied, aldus de kiosk dame)! Change of plans: we gaan aan [u]deze[/u] kant van de graat “yo-yo-en”: met vellen relatief kleine stukken omhoog lopen (100 – 300Hm) en naar beneden skien. Geen probleem want het terrein en de sneeuw lijken op afstand best leuk hiervoor: niet te steil, wat leuke clifjes en hier een daar een boompje voor het diepte zicht. 3x3 in de praktijk. Helaas blijkt tijdens het omhoog lopen de sneeuw ‘wind geprest’, oftewel: bagger met hier en daar een sastrugi-achtige vorm. We hopen nog op betere sneeuw maar het mag niet zo zijn. Te exponiert hier…
Het onderliggende bos is ook geen optie dus eerst maar eens bijkomen, beetje eten en drinken en nieuwe plannen maken. Tijdens de lunch… 
…zien we verderop nog een mooi geultje liggen, niet te steil en de oriëntatie zo dat er misschien nog wel goede sneeuw in te vinden is. En ja hoor: bingo! Lekker hoor, met wat zoeken en wat eigen energie toch nog een top dag gehad. En nog wat avontuur op de koop toe.
Dag 3: OT. Vandaag geen wind, blauwe lucht, nog steeds koud en nog steeds stufe 3 met die ‘leicht auslosbare triebschnee sammlungen’. We warmen wat op en opteren dan voor een ‘bus assisted’ afdaling waarbij we verderop in het dal uitkomen en met de bus terug moeten keren naar OT. Het in-skiën is fijn: we vinden zachte sneeuw tussen de pistes! Dan op naar die ‘bus assisted afdaling’. 
Bovenin is de kom volledig door de wind onder handen genomen, tot bruch harsch-achtige omstandigheden toe. We trappen hier zelfs nog een klein plakje los op een helling die minder dan 35graden is! Gelukkig brengt deze ellende ons bij een stukje heerlijke pow die alle ellendige kartonzooi doet vergeten…
Daarna volgt bij de volgende afdaling weer een lesje 1:50.000 kaart ellende. We hiken naar een colletje waar de helling ‘bol’ wegduikt wat op de kaart niet te zien is. Op het steilste gedeelte dat we nog kunnen zien is het zeker 35graden en er hangt ook nog eens een sneeuwveld boven, tussen de rotsen (=felsdurchsetzt). Er staan 3 sporen in… Desondanks besluiten we om te keren. Jammer van de 15 – 20min hike maar dit valt niet goed te rekenen en met de waarschuwing van vanochtend in het achterhoofd is het besluit om om te draaien al gauw genomen. Die afdaling ligt er volgende keer ook nog steeds! Dan maar weer de bus assisted afdaling maar met een net iets andere variant. Na een lange traverse nog een heerlijk onverspoord veld gevonden. Met dank aan de tip van Wolfgang: evalueer je afdaling telkens en kijk of je de volgende keer een mooiere lijn/ sneeuwveld kunt vinden.
Dag 4: halve dag Zauchensee en dan naar huis. Vanuit de lift omhoog lijkt alles afgekrast of te vol met bomen om nog te skien. Ach, we hebben al zo lekker geskied: de trip is nu al goed. Daarnaast, de benen voelen zwaar en vermoeid. Geen grote plannen dus. De eerste afdalingen gaan inderdaad stram maar de zin komt hard terug: wat een cool gebied is dit. En met wat hiken of vellen is er zeker nog wel eea te doen. Dat plan is snel gemaakt: hiken dus. Liftje uit, topje over en dan… Dan staan we ineens boven een goddelijke helling. Geen spoor te bekennen, paar lariksen hier en daar die een diep blauwe schaduw over de sneeuw werpen. En stilte. M’n hart bonkt en m’n maag borrelt. Een gespannen maar blije borrel. Even nog een keer checken of dit kan: hellingshoek ca 35graden, lager dan 2000m, voldoende afstand. Geen terrein traps te zien.
KNALLEN MAAR! Jiiiiiiiihawwwwwwwwww. OH MY GOD wat is dit vet. Wat is dit lekker. Dit is zo genieten. Dit is waar het om draait. Eigen lijnen zetten. Avontuur. Je eigen beslissingen nemen. Natuur. Fluffy pow. Boing! Telemarken onder deze omstandigheden is zoals ik me voorstel dat lopen door de lucht aanvoelt. Zo vrij. Zo zacht en luchtig. KICKerdeKICK! Hell, zelfs nu, een dikke week na de afdaling zelf krijg ik er nog een vette smile van… Maar het wordt nog mooier want deze dag sta ik op de BMB’s van Steven. De Originals. [understatement]Die doen het hier best lekker[/understatement].
Enfin, een paar uur later rijd ik dus tussen die nat-gemot-regende stapels oud papier. Quelle difference.
Wat hebben we geleerd van deze trip?
- Telemarken in de poeder is en blijft de ultieme kick
- Telemarken met goede maatjes maakt de ultieme kick nog mooier! (dus voor de afhakers... wees er volgend jaar bij!)
- Gebruik 1:25.000 kaarten als ook maar enigszins mogelijk
- Vellen geven mogelijkheden (en btw, ook veiligheid want je kunt gemakkelijker omdraaien!)
- Zoekt en gij zult vinden...
- Met een dergelijke groep op pad is hartstikke goed voor je techniek: je kunt je techniek door de anderen laten analyseren en elkaar goede tips geven!
Als afsluiter nog een dankwoord aan de WePowder crew voor tips waar je moet zijn, Telemarkshop.nl en BMB voor het ter beschikking stellen van testskis en Ingmar, Arjen en Hans voor de gezelligheid. Volgend jaar weer?