Dat dingen meestal anders gaan dan van tevoren verwacht of gehoopt blijkt maar weer met het verloop van onze expeditie. En eigenlijk is dat maar goed ook want dat is natuurlijk de hele essentie van het beleven van avontuur.
De expeditie is voor Jelle en mij heel succesvol verlopen. Toch zijn we twee weken eerder terug dan gepland. De voornaamste reden hiervoor was toch wel de matige rotskwaliteit en de lage potentie van echte steile wanden. Dit is nou eenmaal een risico dat je loopt als je alleen wat foto's van het gebied hebt tijdens de voorbereiding.
Een klein minpunt tijdens de expeditie was toch wel de slechte communicatie. Zo is niet een sms-bericht van ons aangekomen en zijn de pogingen van Arjan om ons een bericht terug te sturen ook nooit aangekomen. Via Martin's blog , met ingesproken voicemails, hebben jullie een beetje kunnen volgen wat hun allemaal gedaan hebben. En nu dan even een beknopt verslag van de ontwikkelingen van Jelle en mij in Groenland:
Op woensdag 12 augustus zijn we ingestapt. De eerste 5 lengtes waren erg brak wat zorgde voor een zeer langzame voortgang. De twijfel om door te klimmen ontstond omdat we soms letterlijk stenen aan het koppen waren. Met de hoop dat de rots kwaliteit beter zou worden zijn we doorgegaan. Na een stuk 3e graads terrein werd de rots van betere kwaliteit. Na 12 touwlengtes en 500m klimmen komen we rond middernacht aan op de centrale peiler waar we besluiten te rusten en de schemer van de poolnacht uit te zitten.
Verkleumd maar toch enigszins uitgerust klimmen we in de ochtend nog twee lengtes waarbij de laatste lengte een ware beloning is. Schitterende versnijding met prachtig jammen en rots van hoge kwaliteit. Na deze lengte is snel duidelijk dat het voor ons hier op houdt. Een blanke wand met hier en daar een dakpansgewijze stapeling van stukken brokkelige rots. Niet af te zekeren dus en daarom veel te gevaarlijk. Zonde want na 60 tot 80 m begint weer een mooie versnijding. We hebben een dubbelgevoel; we zijn teleurgesteld dat het hier op houdt maar toch erg blij met onze prestatie.
In het vooruit geschoven basiskamp (ABC) zijn inmiddels ook Gerke en Martin aangekomen. Helaas konden zij een van hun hoofddoelen niet bereiken door een onoverbrugbare wilde rivier. Ze besluiten uiteindelijk hun beoogde big-wall lijn op de Cenetaph niet in te stappen en eveneens voor een alpine beklimming van de pilaar te gaan. Tijdens de rustdagen van Jelle en mij klimmen Gerke en Martin een verkenningstocht waarbij ze de eerste 6 lengtes uit onze eerdere poging klimmen en hiernaast een veel veiligere abseilpiste inrichten. Dit fixeren ze met 4 vaste touwen waardoor er niet meer geklommen en afgedaald hoeft te worden door het zeer brakke terrein van deze lengtes.Op 17 augustus jumaren Jelle en ik vlak na Gerke en Martin over de vaste touwen omhoog. De tactiek is nu om veel lichter te gaan als onze eerste poging en de abseil lijn pas op de terugweg veilig te stellen. Kortom eerst omhoog!!! Het gaat soepel en gesmeerd en na een kleine 9 uur klimmen en ruim 20 touwlengtes verder komen we aan op de top. We zitten naast de steenman die Martin en Gerke een uurtje voor ons hebben gebouwd en we genieten van het verbluffende uitzicht. De hoogtemeter geeft aan dat de pilaar ongeveer 900 m hoger ligt dan ons startpunt op de gletsjer!!!
Na dit succes in de tweede week van de expeditie hebben we een aantal dagen rust en voeren we een aantal verkenningstochten uit. Dit zonder enig positief resultaat. In het ABC hadden Jelle en ik echter een zeer mooie berg gespot die we wel wilden beklimmen. We besluiten om erg licht te gaan omdat we inschatten dat we waarschijnlijk maximaal 3e tot 4e graads moeilijkheden zullen tegenkomen. Een touw, een paar stijgijzers, een pickel, 10m cordelette, 4 cams en een bosje nuts lijkt ons meer dan voldoende. Tijdens de beklimming blijkt dat we dit toch enigszins onderschat hebben. De eerste 1200 hoogtemeters vanaf zeeniveau bestaat uit voornamelijk puin en grote losse blokken. Hierna soleren we een paar honderd meter 3e graads terrein tot op de schouder. Hier worden we behoorlijk verrast door de steile sneeuw flanken en het mixed terrein dat voor ons opdoemt. De ervaring die we hebben opgedaan in de Alpen komen nu meer dan van pas. De laatste 200 m klimmen we in korte touwlengtes omhoog met behoorlijk pittige passages. De laatste lengte is een ware finale; een blanke wand met minimale afzekeringsmogelijkheden tot op de top van de rotsnaald. Inmiddels is het licht gaan sneeuwen wat het geheel een pure alpiene beleving maakt. Zeer voldaan kijken we links en rechts uit over de ijskappen van Ren Land en over het fjord met talloze drijvende ijsbergen. Yep, we zijn toch echt in Groenland!!