Naast mooie foto's van de week ijsklimmen in het Maltatal heb ik ook nog een paar mooie filmpjes kunnen maken. Zeker die van een pilaar in de schlucht aan het begin van het dal.

Ongeveer 30m hoog, loodrecht maagdelijk ijs.... daar moest ik natuurlijk mijn bijltjes in hangen. De eerste meters waren gelijk steil en voordat de eerste boor erin zat waren mijn handschoenen al door en door nat.

Het middenstuk was delicaat klimmen met af en toe dun en luchtig ijs (en nog meer water dat naar beneden kwam). Op 2/3e was er een welkom plateautje waar ik even van het uitzicht kon genieten :)

Daarna was het gelukkig iets minder dan loodrecht en kon ik met een grote glimlach de laatste meters doorhakken.

Het klimmen van deze route was al met al een hele aparte ervaring, zie hier het filmpje:

 PS :  aan mijn ski-techniek moeten nog enkele uurtjes besteed worden..... heel wat enkele uurtjes!!

Na het zien van de ijskoude foto's van Niek kan ik natuurlijk niet achterblijven om ook wat coole kiekjes op de site te gooien.

Het is alweer wat weekje geleden toen ik samen met Bas, Tom L. en Corne een week lang heb ijs geklommen in het mooie Maltatal (anderhalf uur onder Salzburg). Links en rechts vallen de watervallen je om de oren en daarom is het ook niet heel vreemd dat dit dat als een van Oostenrijk's beste ijs-plekjes wordt gezien.

Als uitvals basis haddden we een chalet twee keer zoveel bedden als klimmers, bad, 3 houtovens en onbeperkt hout. Kortom, over ons onderkomen hadden we niks te klagen. Over de temperatuur wel, want deze werdt gedurende de week steeds hoger en uiteindelijk was het niet meer verantwoord om aan al die tonnen bevroren water te hangen.

Uiteindelijk hebben we toch veel meters ijs (en enkele rots/mixed) geklommen maar blijven we mooie gedachten aan deze week over......

foto2

foto3

foto4

foto5

foto6

foto7

foto8

foto9

foto10

foto11

foto12

foto13

foto14

foto15

foto16

foto17

foto18

foto19

foto20

Moe, voldaan en erg blij met warme thee

Donderdag 12 juni, Thijs en ik staan met onze handen in de lucht en feliciteren elkaar. Voor ons beide hebben geldt dat we onze eerste ?zelfstandige? alpiene tour hebben gemaakt. Onder het toeziend ook van gids Martijn Schell, dat wel, want het blijft een basiscursus Alpinisme. Een mooie week die hopelijk wordt gevold door veel zelfstandig klimgenot.

Het begon allemaal zaterdagavond, nee, eigenlijk zondagmorgen. Bepakt en bezakt, zenuwachtig, de andere cursisten aftastend en kleddernat van de regen lopen we richting Refuge Glacier Blanc (2542m). Waar die ligt laat zich raden. Mooie start van een cursus waarin ik is onder toeziend oog van 2 gidsen alles wil leren, in plaats van uit een boekje. Die methode is lang goed gegaan, maar daar moest verandering in komen want terreinkennis valt daar buiten.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

Met de broek op de knieen.

?Maarten, ik houd het niet meer!? Ik kijk tussen mijn stijgijzers door naar beneden en een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Dit is niet leuk! We staan op 600 meter boven de Grensgletsjer in de Noordwand van de Liskamm. Solo. Ik zeg nogmaals vertwijfeld: ?Maarten, ik houd het niet meer? en begin al seen razende richting de smalle rotsband rechts van ons te klimmen. ?Arjan, dat is niet handig?, roept Maarten me na. Ik kijk om. ?Maar ik MOET NU poepen!? Ons ijskonijn begint dus als een gek te doen waar hij goed in is: ijshakken. Het firn verdijnt razendsnel onder zijn hakkende pikkel. ?Kom even hier?,zegt ie, ?ik bouw een standplaats.? Ik kom naast hem staan en begin met paniek op mijn gezicht een mini plateautje uit te hakken in de 20 cm dikke firnlaag. Gezekerd aan twee ijsschroeven laat ik vervolgens mijn broek zakken en hurk met mijn gezicht de diepte in en mijn kont in het gat. Onmiddelijk begin ik mijn mening te herzien. Dit is wel leuk! Ik geniet er van met volle teugen. Maarten, die een halve meter naast me staat, gezekerd aan dezelfde ijsschroeven, geniet ook met volle teugen. Mijn kreten van opluchting doen een lach op zijn gezicht verschijnen.Als die Japanners uit de Gornergratbahn dat nu eens mee konden maken. Toen we gisteren uit Zermat vertrokken kwamen we in de Gornergratbahn een stel Japanners tegen die onze ijbijlen, touwen en ongeschoren geizchten met ontzag bekeken. Nadat ze een hoop ci-ha-mi-to en meer onverstaanbare klanken met alkaar hadden uitgewisseld kwam hun gids vragen welke berg we gingen beklimmen. De Liskamm, zeggen we. Lih-ka zegt hij na, en heeft nog steeds geen flauw idee waar we het over hebben. Het plaatje met Monte-Rosa panorama op het tafeltje in de trein biedt uitkomst. Het is maar goed dat ze mijn kapriolen nu niet gade hoeven te slaan.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16