Dit weekend reisde ik af naar Schotland en klom ik met mijn collega Steven twee routes in de Cairngorms: Central Gully op Creag an Leth-Choin in Lairig Ghru & de Haston Line in Coire an T-Sneachda. Het was een fantastisch weekend met ietwat warme, maar typisch Schotse condities. Na al een fantastische opening van het ski-seizoen met top poeder in Tschierschen en Disentis (daarover later meer) nu dus ook een goeie opening van het winterklimseizoen. Hieronder lees je een uitgebreider verslag.
Een verslag van de trip door mijn Schotse collega vind je op het blog van de Cambridge University Mountaineering Club.
Na een fantastisch oud en nieuw met bakken sneeuw in de Zwitserse Alpen, en een week keihard werken in Cambridge, reisde ik met de trein noordwaards. In Aviemore werd ik opgewacht door Steven, mijn Schotse collega. We scheurden vervolgens over Schots en scheve wegen richting Cairn Gorm, en kropen op een ijzige parkeerplaats in zijn busje. Het was verdacht warm, met om twaalf uur snachts temperaturen net onder nul. Als local nam Steven het voortouw bij het maken van de plannen. Het weer is vrij lastig. Het heeft de hele week hard gewaaid en in oostwanden ligt ingeblazen sneeuw. Er hebben zich bovendien flinke 'corniches' opgebouwd die in zouden kunnen storten. Westwanden zijn vrijwel schoon geblazen. De windstoten zijn zo hard dat je serieus moet nadenken of je niet van een berg geblazen gaat worden bij een bepaalde routekeuze. We hopen dat de temperaturen net laag genoeg zijn geweest en dat de afwisselende vries/dooi cycli gezorgt hebben voor een opbouw van ijs in een aantal van de talrijke routes in de buurt. De meesten zullen op het moment niet in conditie zijn, maar Steven zoekt er twee uit waarvan hij de kans het grootste acht dat we ze kunnen klimmen. We hopen dat de mist niet te laag hangt. Voor de zekerheid bespreken we navigatieplan met kompaskoersen die we vooraf op de kaart noteren. Mocht, er een volledige white-out op komen zetten, dan weten we allebei hoe we terug moeten navigeren. Erg belangrijk in Schotland, waar het weer heel erg onvoorspelbaar is. De route die we als eerste gaan bekijken is de Central Gully op Creag an Leth-Choin in Lairig Ghru. De aanloop is ongeveer 5 km door ongebaand terrein. Of we hem ook daadwerkelijk gaan proberen te klimmen besluiten we pas onder aan de route, aangezien we dan pas in kunnen schatten of hij in conditie is.
Affijn, 's morgen maken we een kop thee, slingeren onze rugzakken om en lopen richting Chalamain Gap. Mocht de route niet te klimmen zijn, dan maken we een rondtour en houden we er alsnog een mooie trekking door het ruige Schotse landschap aan over. Al snel blijkt dat Steven, een 2.10 meter hoge Schotse reus, ook een reusachtig tempo heeft in ongebaand terrein. Als je naar hem kijkt lijkt hij rustig te wandelen, maar ik kan hem met geen mogenlijkheid bijhouden. Als ik een dribbel inzet blijf ik bij, maar loop ik op mijn allerhards, dan groeit de afstand tussen ons gestaag. Zijn benen zijn dan ook 1.5 keer zo lang als de mijne, maar een aantal seizoenen veldwerk op Groenland en een groot animo voor wandelen in Schotland hebben ook zo hun sporen na gelaten. Onder aan de route blijkt tot onze verbazing dat er flink wat ijs in zit. Er bestaan ook na iedere lengte ontsnappingsmogelijkheden. We besluiten dus omhoog te gaan. Er stroomt water onder het ijs door en in de 1e lengte zijn de condities nog zozo. Verder naar boven wordt het mooier. Van 6 lengtes kunnen we er drie uitlopen, maar de drie lengtes ertussen hebben mooi ijs en we vermaken ons prima. Lekker om weer op de puntschoenen te staan en de bijlen te laten zwaaien. Steven is goed gezelschap en het klimmen gaat lekker. Wel moet ik weer wennen aan het afzekeren op nuts en friends, en het kost me veel tijd om ze te plaatsen. We hebben geluk, omdat er niet zo veel ijs is, zijn de meeste rotsspleten nog niet gevuld, en kunnen we dus standplaatsen bouwen op nuts en friends in de rots. Veel veiliger dan op ijsschroeven in het niet uitermate stevige ijs. Al met al hebben we een topdag. Zeker als blijkt dat we redelijk op tijd boven zijn en met daglicht terug kunnen lopen naar de auto. 's avonds drinken we een pinterman in de locale jeugdherberg.
Op dag twee kiezen we een mixed route dichterbij. Het is de Haston Line in Coire an T-Sneachda, een route geopend door Dougal Haston. Als we onder de route staan blijkt dat er niet veel sneeuw of ijs in zit, maar het is net genoeg om hem te kunnen/mogen klimmen volgens de Schotse klimethiek. Drytoolen mag niet, omdat dat niet als winterklimmen geld en daar boven op ook nog eens slecht is voor de rots. Zo gauw als er echter wat sneeuw op de rotsen ligt is het ok. Steven twijfeld. Hij heeft een touwgroep van drie voor laten gaan en het begint te regenen. Het is een route die hij al lang wilde klimmen en hij is niet echt in conditie. Daarbovenop zegt een klimmer uit een andere touwgroep ook nog eens dat de sleutelpas erg moeilijk is... Ik vind het jammer. Als het was dat het onder de heersende condities te gevaarlijk zou zijn om de route te klimmen was ik zonder mokken terug naar de auto gelopen, maar dit is niet het geval. We kunnen hem eigenlijk prima klimmen en ook nog eens ontsnappen als het te hard zou gaan regenen of waaien. Steven is gemakkelijk overtuigd en we gaan omhoog. Hij klimt de sleutellengte voor, waarin je je bijl in een rotsspleet moet verklemmen om je andere bijl vervolgens achter een rotspunt te kunnen haken. Dan gaat je stijgijzer op een aflopende plaat met 'verglace' en kun je de pas afmaken. Steven klimt er met gemak doorheen en hij krijgt er plezier in. Ik kom na en doe de volgende lengte. Een gemakkelijke 10 meter mixed met vervolgens een sneeuwgoot in de uitklim. Leuke korte route. We lopen over de heuvelrug terug richting de parkeerplaats. De wind zet aan en ik moet serieus oppassen niet weggeblazen te worden. Steven loopt gestaag door. Het uitzicht over de Cairngorms is erg schitterend en we proberen onder woorden te brengen wat het nou is dat ze zo mooi maakt. Het is duidelijk dat deze bergen een bijzondere plek in mijn klimpartners hart hebben veroverd. Is het het ruige, of de verlatenheid? Het desolate? Maakt niet uit, de Cairngorms zijn gewoon de Cairngorms.
