Kut, kut, kut, kut, kut, kut. Met steeds toenemende vaart glijdt een luxe uitgevoerde gore-tex handschoen het 50 graden steile firn omlaag. Gespannen kijken we toe en gelukkig blijft de handschoen 100 meter lager op een bobbel liggen.
Ondertussen begin ik in te zien dat dit een door Maarten verzonnen list moet zijn om de 600 meter firn die we vandaag klimmen uit te breiden naar 800.... Ik kan namelijk geen andere reden bedenken waarom je op 300 m hoogte in de Pallavicini Rinne even ongezekerd je veter gaat strikken en daarbij je handschoen naar beneden gooit. Afijn, terwijl ik rustig door klim, klimt Maarten 100 m af, pikt zijn handschoen op en haalt me weer in. Het ritme heeft me in zijn ban. Ijsbijl Ijsbijl Stap Stap. Zo 10 stappen omhoog, 2 minuten uitrusten, nog 10 stappen, weer uitrusten. We klimmen op 3600 meter, zijn 3 dagen geleden uit Nederland vertrokken en hebben gisteren 10 uur sneeuw gestampt als aanloop naar het bivak. Al met al voelen we ons redelijk gesloopt door een combinatie van hoogte en tekort aan drinkwater. Soms komen er wat plakken sneeuw naar beneden vallen die de mensen in de Normaal Route van de Gross Glockner los trappen.
Net voordat de Rinne van 50 naar 55 graden gaat en hier en daar blank ijs begint te vertonen haalt Maarten me in. Ik geef aan dat ik de resterende 150 m graag uit wil zekeren. We bouwen dus een standplaats en eten, hangend aan onze ijsschroeven ook meteen een pakje hartkeks. Het is 26 februari. Gisteren zijn we uit Heiligenblut vertrokken. als je in de winter een einzelfahrt bestelt bij de lokale skilift kijken de mensen je best raar aan. Als je vervolgens tussen neus en lippen door verteld dat je de Gross Glockner gaat beklimmen denken ze dat je helemaal doorgedraait bent, aangezien de aanloop over de afgesloten Glockner-Strasse, Franz Josephs Hohe, vlakke gletsjer en steile gletsjerhang meer dan 10 uur duurt.
Anyways, we stappen de lift in en belanden 10 minuten later net onder het midden station op de Glockner Strasse. Het grootste gedeelte hiervan sneeuwschoenen we omhoog. Aangezien er boven de weg een redelijk steile zuidhang ligt en het de afgelopen week abnormaal warm en zonnig is geweest is de weg op veel plaatsen bedekt met lawinekegels. We lopen snel en houden de helling goed in de gaten. We beseffen dat we de kans lopen door een lawine gepakt te worden en dit willen we natuurlijk vermijden. Als, aangekomen bij Franz Jozefs Hohe, het echte Alpiene terrein begint, hebben we nog 1000 hoogtemeters te gaan tot het Glocknerbivak en we beseffen dat we dit nauwelijks voor het donker kunnen halen. Alhoewel het laatste gedeelte van de route over een 30-40 graden steile firnhang loopt is de route erg duidelijk en we denken deze ook in het donker te kunnen vinden. We hebben een soort van tijdsdruk omdat we weten dat er over 1,5 dag slecht weer aankomt en we willen vermijden hierin terecht te komen.
We hebben gisteren ook op stel en sprong besloten de Pallavicini Rinne te proberen te klimmen in de 2 dagen goed weer die ons resteerden. Zoals voorspeld geschied het, we klimmen de laatste 300 m in het donker. We zijn echt moe en klimmen in een soort van trance. We laten de rest van de klimmers in het NSAC Chalet per sms weten dat het goed met ons gaat. Als we bij het bivak aankomen begin ik 2 vuilniszakken vol sneeuw te scheppen, die Maarten gaat smelten voor drinkwater. We hebben verschrikkelijke dorst en ik heb ook koppijn van de hoogte. Nadat we ieder 3 liter water weg hebben gewerkt, en ook nog een bord Spaghetteria, val ik in slaap. Maarten gaat nog een uur door met water en thee maken voor de volgende dag en kruipt vervolgens ook onder de wol voor een korte nachtrust.
Nadat we de hartkeks weg hebben gewerkt klimt Maarten de 1e lengte van de ons resterende 150 m voor. Hij heeft de meeste ervaring in ijs en klimt erg soepel. Veel geschikte plekken voor een tussenzekering zijn er niet. 50 m hoger maakt Maarten stand en ik ben blij het na te kunnen klimmen. We herhalen dit trucje nog een keer en staan dan voor een met spaarzame boorhaken afgezekerde lengte mixed. Ik geef aan het wel te willen voorklimmen. Zo gezegd, zo gedaan en een spannend kwartier later maak ik 30 m hoger stand. De eerste lengte mixed in mijn leven ging me vrij goed af. Maarten klimt de resterende touwlengte naar het Glockner Sattel, waar een aantal klimmers die de Normaal route klimmen hem raar aankijken. "Wat voor idioot duikt daar op uit de afgrond waar wij proberen niet in te storten?".
Een makkelijke touwlengte solide rots en sneeuw volgt en ik maak goede vorderingen totdat ik 3 meter voor het gipfel kruis in een keer geen meter voorwaarts kom. Verdomme, het touw is op. Ik maak dan maar stand om een groot rotsblok en zeker Maarten na. Er staat een harde wind, en hoewel het de eerste keer is dat we de zon zien vandaag (we hingen immers in de Noordwand) is het koud. We blijven niet lang op de top. Via de met staaldraden afgezekerde normaal weg dalen we af naar Adlersruhe. In het winterruim van deze hut eten we wat en komen op adem. We regelen ook dat onze vriend Hans ons op komt pikken in Kals. dit ligt hemelsbreed misschien 2 km van Heiligenblut maar is door de barriere van tussenliggende bergen we 1,5 uur rijden. Er resteerd ons nog 2,5 uur sneeuwstampen, sneeuwschoenlopen en kont rutschen voor we bij het eerste restaurant aankomen. Ik loop naar binnen en vraag of we wat kunnen drinken. Men kijkt mij raar aan. Ik realiseer me dat ik mijn gordel met zut, helm en petzl nog aan heb en dat dat de reden is waarom men mij raar aankijkt alsof ik een verdwaalde Clow ben. Een liter cola later komt Hans aan. We verslinden een grill-teller en kaiser smarren en rijden in het donker slingerend over haarspeld-bergwegen terug naar Heiligenblut. Wat een tocht! Maarten bedankt!
Documentatie:
http://www.bergsteigen.at
Gebied:
Gross-Glockner, Oostenrijk.
Reis:
'S zomers met de Auto over de Glocknerstrasse naar de Franz-Josephs Hohe. 'S winters lopen vanuit Heiligenblut over de Glocknerstrasse (lawinegevaar) of door de Mollslucht.
Moeilijkheid:
Alpine tour vanaf Frans-Josephs-Hohe. Crux is de Pallavicini Rinne zelf. 50-55 Graden steil firn. Later in het seizoen (dus voorjaar) vaak blankijs. Bovenste stuk mixed klimmen met enkele boorhaken. Later in het seizoen ook erg steenslag gevaarlijk. Skies mee voor de aanloop en abstieg naar Kals is een aanrader.
Seizoen:
Het beste in de winter of het heeeel vroege voorjaar. Later veel steenslag en blankijs. Mensen op de normaal route trappen ook sneeuw en stenen over je heen.
Weer:
Bliksemactie met dank aan Emma. Houdt het weerbericht van Karnten in de gaten.
Andere aanraders:
Handschoenen met touwtjes om je polsen.