Tja en zo stond er deze zomer weer eens een afspraak gepland met Maarten. Waar gaat dat dit keer toe leiden vraag ik me af. Ik denk nog eens terug aan ons laatste avontuur in de meivakantie van vorig jaar. “He Tom, die Dufourspitze zie er best mooi uit hé? Tja nu je het zegt, maar met sneeuw-schoenen en al die sneeuw van afgelopen week is het misschien niet helemaal een goed idee om direct Zwitsers hoogste eruit te pakken ”. Nog geen twaalf uur later staan we een kleine 100 hoogtemeters boven de Monte Rosa Hut een kruising tussen een sneeuwhol en een iglo in elkaar te flansen en nog geen 20 uur later lopen we na een geslaagde toppoging over een veel te gare gletsjer richting Zermatt. Veel te gaar = drie van de vijf stappen tot je knieën wegzakken met die tennisrackets en een vooruitzicht van nog eens uren ploeteren in dezelfde ellende.
En zo besluiten we na een dagje kinderen smijten in het zwembad van de NSAC camping s’middag halsoverkop richting Berner Oberland te rijden om daar de voorgenomen ijsactiviteiten eindelijk maar eens te gaan ondernemen. Tijdens de rit naar Kandersteg merk ik dat de voorbije weken van cursussen en tochten in combinatie met het sprinttochtje samen met Maarten op de Dent de Tsalion en de Tsa er behoorlijk in begint te hakken. De bbq van gisteravond inclusief halve liters heeft het herstel helaas weinig goeds gedaan hoewel je anders zou verwachten.
In Kandersteg zit de relaxte houding die vooral dankzij het zwembad is ontstaan er nog goed in ondanks dat we een redelijk lange anstieg voor de boeg hebben. Ons plan is twee Noordwanden te doen, één oefenwand en de Bluemisalp Noordwand. We nemen voor twee dagen spullen mee en wederom bestempel ik de rugzak als ‘niet echt licht’. Kwart voor zeven s’avonds lopen we weg en maken de anstieg in volle mist, waarbij Maarten me gelukkig nog regelmatig weet te vertellen wat ik om heen had kunnen zien als we wel zicht hadden gehad. In het donker komen we op de hoogte uit waar we ongeveer wilden bivakken en met een beetje mazzel lukt het ons in dit grote stenenfeest een geschikte bivakspot te vinden. Vanwege de onze positie hoog op een Zuidflank is water voor de pasta ver te zoeken en we besluiten als avondeten de rösti dan maar klaar te maken. Deze was eigenlijk bedoelt voor de volgende dag aangezien rösti volgens ons alleen in combinatie met veel mayonaise gegeten kan worden en we die middag al een halve tube per persoon op onze broodjes worst hadden gesmeerd. De volgende dag zou blijken dat er daadwerkelijk een grens zit aan de hoeveelheden mayo die een mens zonder maagzuur problemen naar binnen kan werken. 33 4 5 6 7 8 9
Tijdens het naar binnen werken van de aardappelmeuk denken we eens na over de tijd van opstaan. Oefenwand, niet te lang, wel nog best een lange anstieg, tja laten we drie uur eruit gaan. Jaw hoor, dat is best snel al, maar gelukkig heeft Maarten een heerlijk wekker-deuntje. Na een uurtje lopen bereiken we de hut, tanken wat water bij en lopen de gletsjer op richting de oefenwand. Het is koud deze ochtend en in de verte zien we al twee stipjes in de Bluemlisalp Noordwand. Ik begin zo langzamerhand na te denken over de mogelijkheid om vandaag de Bluemlisalp al te doen. We zijn laat maar het is vandaag wel redelijk koud. Aangekomen bij het punt op de gletsjer waar er naar links richting de oefenwand of rechts richting de Bluemisalp gegaan kan worden opper ik voorzichtig het idee bij Maarten. Maarten kijkt me eventjes vreemd aan, maar krijgt met het vooruitzicht van een stuk meer ijshakken dan gepland al snel pretoogjes!!
Bij de wand aangekomen neem ik met Maarten nog even wat drills door en al snel duikt hij de eerste lengte in. Deze lengte is rond de 45 graden en bestaat uit een dun laagje sneeuw op ijs. Nagekomen stelt Maarten voor om een directe lijn door de wand te kiezen in plaats van een uitstapje naar rechts, waarbij via een relatief makkelijk stuk snel de nodige hoogte gewonnen kan worden. Eigenlijk zitten we vrij laat in de wand maar er is veel bewolking en het blijft relatief koud. Toch besluiten we dat er even goed tempo gemaakt moet worden. Maarten klim de eerste lengtes voor en na een paar lengtes is het mijn beurt. Een beetje onwennig in het begin kom ik al snel in een soort van ritme dat best goed voelt. Mag gezegd worden dat het eenhandig draaien van boren best lastig is en Maarten het vanwege te weinig traverseren zo nu en dan moest ontgelden met een spervuur van ijsbrokken. De wand wordt hoe hoger we komen steeds stijler en het laatste deel bestaat uit 60-70 graden blankijs. Nadat Maarten weer de nodige lengtes voor zijn rekening heeft genomen is het weer eens de beurt aan mij, ff wennen hoor zo steil!Na dit steilere stuk volgt een stuk ophoog knallen alvorens we op het topgraadje uitkomen. Topfoto, snickertje, mayobuik, tijd om weg te gaan!
We hadden al in de beschrijving gelezen dat de afdaalroute nog wel eens onderschat werd en deze vanwege het ‘bruhige’ gehalte meerdere touwgroepen heeft doen stranden. Leuk vooruitzicht en we besluiten dan ook snel deze ellende in te duiken, dan hebben we het maar gehad. Er bevinden zich hier en daar wat zekerstangen die we als lopende zekering kunnen gebruiken, maar deze zitten zo ver uit elkaar het lostrappen van stenen boven elkaar een groter risico vormt. Soleren of steenslag, we kiezen voor soleren en na een afsluitend ijscouloir’tje komen we weer op de gletsjer uit en is de druk er grotendeels af. Ik zeg grotendeels want nog geen 100 meter voordat de gletsjer eindigt op vijf minuten van de hut zak ik tot mijn middel weg en kijk ik bij het uitklimmen in een gapend gat van een flinke gletsjerspleet. Na een stuk traverseren wagen we het erop en passeert Maarten gelukkig zonder problemen de spleet. Ik vraag me nog steeds af hoe het andere touwgroepen de dagen na ons is vergaan, aangezien de spleet ‘in het zicht van de haven’ lag en er smerig diep uitzag.
Hut, cola’tje, spulletjes pakken, veel te lang chillen en daardoor rennen voor de supermarkt is een kleine samenvatting van wat er verder zoal nog gebeurde die dag.