Wonderbaarlijk genoeg was ik tot twee weekenden geleden voor het seizoen 2012 nog niet in Ettringen geweest. Maar afgelopen Paasweekend hebben Michael, Kris en ik het met een vier dagen tellend weekend meer dan goed gemaakt. Op vrijdag hebben we ingeklommen in de prachtige kuil van Finsterlay. Ik was echt weer helemaal verbaasd van de hoge kwaliteit aan spleet routes in die kuil. Fantastische inklim routes zoals "Blutiger Samstag" (6), "Stiller Spiegel"(6+) en "Heiterer Hedonist" (7-) konden we mooi op een rij klimmen.

Op zaterdag was het weer iets grauwer en zijn we naar de Arena in Kottenheim gegaan. Als voorbereiding op Yosemite had ik besloten ook maar eens wat artificiele routes in Ettringen te proberen. Het leek me goed makkelijk te beginnen met "Knifebladerunner" (A2). Deze lijn is slechts 6 m lang en kenmerkt zich door een flinterdunne barst in de rots. Artificieel klimmen blijkt toch altijd weer spannend en zeker als de grond nog zo dichtbij is. Toch bleek deze lijn erg goed te doen met voornamelijk micronuts en tevens zonder te hameren, oftewel een clean beklimming (C2). Op het eind van de dag nog een prachtige fingercrack geklommen; "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" (7). In denk een van de mooiste fingersplitters van Ettringen. En denk er om niet stiekem dat voetje op de rechterwand :)

foto2 foto3 foto4 foto5 foto6 foto7 foto8 foto9 foto10

Als je als fanatiek klimmer nog nooit in de Presles en de Verdon bent geweest dan kan je jezelf terecht afvragen "Waarom nog niet?" Want wat een fantastische klimgebieden zijn dat. Vorige week ben ik samen met Jefta, Adriaan en Michael naar het zuiden van Frankrijk gereden om lange routes op kalk te klimmen. We hebben heerlijk weer gehad en hebben volop genoten van de schitterende herfst kleuren om ons heen. Hieronder een kort verslag en voor twee slideshows van wat mooie plaatjes klik je op de kleine foto's hier onder.

Een volle dag in een groene volvo, met Jason achter op de bank, die rustig zijn roes uitslaapt. We gaan zuidwaarts, op weg naar warm weer. De sneeuw is gesmolten als we langs Dijon rijden. Onze bestemming is onder het Grand Massif, naar een klim gebiedje genaamd de Caroux. Waar we meerdere lengtes, op eigen protectie, in geweldig mooie rots kunnen klimmen. Geloof je het niet of nieuwsgierig... dan is hier het filmpje:

{vimeo}19026722{/vimeo}

foto2

foto3

foto4

foto5

foto6

foto7

“The extreme clarity of the desert light is equaled by the extreme individuation of desert lifeforms…life not crowded upon life as in other places but scattered abroad in spareness and simplicity, with a generous gift of space for each…”

Edward Abbey – Desert Solitaire

Als ik op het weerbericht kijk bekruipt me een dubbel gevoel. Allereerst ben ik teleurgesteld; “20 % chance on showers”, tsja dat wordt hem niet voor morgen. Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik een beetje opgelucht ben. Hey wacht eens effe is dit nou weer een slap excuus om je geplande beklimming af te blazen? Je loopt hier al tijden naar toe te leven en nu komt het zeker goed uit dat het weerbericht niet mee zit....sjonge jonge slappeling. Als ik het weer voor de dag erna bekijk weet ik dat er geen excuus meer zal zijn. Een rond geel zonnetje met grote gele zonnestralen bevestigen dat het die dag moet gebeuren. Ok, dan heb ik in ieder geval nog een dag om er naar toe te leven...

Klik hier voor meer foto's

Links, rechts, onder, boven, ik zoek de hele omgeving af naar een mogelijke standplaats. De stenen om mij heen zitten los, de route is bezaaid met gruis, puin en ander klein gesteente en nu (in de vierde lengte) zijn we nog geen enkele (mep)haak tegen gekomen. Naast mij ligt een snoeppapiertje, dit is het eerste teken van leven en het stemt mij gerust. Het betekent dat hier meer mensen zijn geweest. Ik klim op een soort balkon en daar hebben we de eerste standplaats, een prusiktouwtje door een zandloper. Altijd beter dan niets.

Geschreven door Mieke.

klik hier voor de foto's

Een gastblog van Mieke, over onze eerste gezamelijke rotstour.

Na een toppoging op de Piz Palu rijden Maarten en ik terug naar de NSAC camping. We hebben het over alle dingen die we nog een keer willen doen. Een rotsbivak, roep ik enthousiast. Ik zie het me voor me; met z?n tweeen op een veel te krappe standplaats, zitten in je gordel, te genieten van het geweldige uitzicht en de zonsopgang, zonder dat er iemand anders in de berg zit. Aan alle ongemakken (kou, lastig naar de wc gaan, geen goede standplaats kunnen vinden) heb ik totaal nog geen rekening gehouden. Maarten lijkt dit wel een goed idee. Samen gaan we de Piz Badile Nordkante beklimmen, met een bivak in de wand. Hieronder een verslag.