“The extreme clarity of the desert light is equaled by the extreme individuation of desert lifeforms…life not crowded upon life as in other places but scattered abroad in spareness and simplicity, with a generous gift of space for each…”
Edward Abbey – Desert Solitaire
Als ik op het weerbericht kijk bekruipt me een dubbel gevoel. Allereerst ben ik teleurgesteld; “20 % chance on showers”, tsja dat wordt hem niet voor morgen. Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik een beetje opgelucht ben. Hey wacht eens effe is dit nou weer een slap excuus om je geplande beklimming af te blazen? Je loopt hier al tijden naar toe te leven en nu komt het zeker goed uit dat het weerbericht niet mee zit....sjonge jonge slappeling. Als ik het weer voor de dag erna bekijk weet ik dat er geen excuus meer zal zijn. Een rond geel zonnetje met grote gele zonnestralen bevestigen dat het die dag moet gebeuren. Ok, dan heb ik in ieder geval nog een dag om er naar toe te leven...
Toen ik wist dat ik naar de International Climbers Meet in Indian Creek ging, wist ik dat ik ook naar Zion National Park moest en zou gaan. Zion is, na Yosemite, het tweede big-wall paradijs in Amerika en herbergt een schat aan zandstenen wanden tot 600 m hoog. Het is een klim bestemming bij uitstek voor big-wall en trad-climbers. En niet voor niets wordt Zion gezien als het beloofde land door de Mormonen, Joden en Rastafaris.
...helemaal alleen.
Op m’n rug in de slaapzak lig ik naar een sterrenhemel te kijken van ongekende schoonheid. Boven de donkere canyon van Angels Landing fonkelen ontelbare sterren in hele duidelijke patronen waarvan ik er helaas geen enkele kan herkennen, laat staan benoemen. Meestal ben ik met klimpartners die altijd wel een of meerdere sterrenbeelden kunnen herkennen. En nooit ben ik dan in staat het patroon te onderscheiden omdat de sterren gewoon te dof aan de hemel staan. Maar nu is het anders. De sterren zijn ongelooflijk fel en ik ben helemaal alleen.
Ik liep al een tijdje rond met het idee om een wand in m’n eentje te beklimmen. Na ervaring op te hebben gedaan in Yosemite dacht ik er nu wel klaar voor te zijn en het gewoon maar eens te proberen. Op Klimmuur Utrecht heb ik een vrije middag door de hal geklauterd om het systeem te testen. Touwtechnisch komt er namelijk behoorlijk wat kijken bij het rope-soloen. Maar uiteindelijk komt het er vooral op neer dat je gewoon al het werk in je eentje moet doen. Even simpel uitgelegd; je maakt het touw vast aan de standplaats, je bost de rest van het touw op en hangt dat aan je gordel, je klimt omhoog terwijl je jezelf zekert met een ietwat gemodificeerde grigri, je maakt het touw weer vast op de volgende standplaats, je seilt ab, maakt het touw los en je jumared weer omhoog terwijl je de rest van het materiaal weer meeneemt. Tsja, een hoop werk maar een ongelooflijke uitdaging.
In het donker begin ik om 06hr30 het gefixde touw omhoog te jumaren. De eerste lengte begint met een 
kleine traverse over wat plateautjes naar rechts. Vervolgens sta ik onder een blanke wand van 3m onder een dakje. Ik beweeg het licht van m’n hoofdlamp over de wand op zoek naar de eerste plaatsing. Fuck .... niks. Ik kijk naar de mogelijkheid om het vrij te beklimmen maar na twee passen stap ik weer terug op het plateau. Even, echt heel even maar, speel ik met de gedachte om om te keren en weer even in de slaapzak te kruipen. Kom op man, je hebt het nog niet eens geprobeerd! Ik grijp de hooks achter op m’n gordel en knal er een op een mooi positief randje. Ik weet dat de eerste paar plaatsingen bij artificeel klimmen van een nieuwe lengte altijd het spannends zijn. En zeker nu in het pikkedonker en voor het eerst op zandsteen en zonder een tussenzekering onder me die een val op het plateau zou kunnen opvangen. Ik loop in de ladders omhoog en kan slechts een van de kleinere cammetjes onder het dak plaatsen. Langzaam breng ik m’n gewicht over op het cammetje. Ik hoor een knarsend geluid als de lobes in het zandsteen bijten. Kom op....zitten blijven.....ok! Ik loop weer in de ladder omhoog en bekijk de volgende plaatsing. Langzaam kom ik in het ritme en voor ik het weet sta ik bij de volgende standplaats.
The Moonlight Buttress
Moonlight Buttress werd in 1971 als eerste beklommen door Jeff Lowe en Mike Weiss. Hoewel de eerstbeklimmers gebruik maakten van artificiele klimtechnieken wordt tegenwoordig de route gezien als een van ’s werelds mooiste vrijklimroutes. De route volgt een ongelovelijk mooie lijn van voornamelijk piazen, jams en fingerlocks. In 1992 werd de route voor het eerst geheel vrij beklommen door Johhny Woodward en Peter Croft. En in 2006 klom Matt Wilder de route voor het eerst on-sight. En vorig jaar reageerde de klimwereld helemaal geschokt. Op 1 april 2008 volbracht Alex Honnold de eerste vrije solo beklimming van Moonlight Buttress in ongeveer 80 minuten!!!
Hoewel de route dus vaak vrij beklommen wordt beklimmen de meeste touwgroepen de route deels of volledig artificieel. Als je de route artificieel klimt is de waardering V 5.9 C1. De 5.9 is de obligatoire vrijklimwaardering en de C1 is de artificiele waardering en betekent dat elke plaatsing bomvast zit en dat er niet gehamerd hoeft te worden. Makkelijk dus en prima om het rope-soloen te introduceren. De Romeinse V in de waardering baarde mij echter nog een beetje zorgen. Deze waardering refereert naar de lengte van de route. Grade V: fast parties may only take a day, but most parties spend two to three days on the wall. Tsja, hoe snel ben ik alleen? In Nederland had ik al besloten dat ik de route in een dag wilde proberen. Dat scheelt logistiek namelijk een hoop gesjouw en getrek. Je kan lekker licht gaan zonder ook nog eens je slaap en eetspullen achter je aan te moeten hijsen. Alleen klimmateriaal en wat water mee en dan in het ergste geval zit je een nachtje uit. Gewoon doorklimmen dus!!
Een goed begin....
In de schemering kan ik inmiddels de hoofdlampen zien schijnen van de touwgroep 40 m boven me. Een touwgroep van drie wist me gisteren te vertellen dat ze hadden gefixed tot en met lengte 3 en ongeveer anderhalf uur eerder omhoog gingen jumaren als mijn geplande start tijd. Ik had slechts een touw gefixed tot en met de eerste lengte en had me daarom maar voorgenomen een beetje in de buurt van ze te blijven. Twee uur later sta ik al naast ze op de zogeheten Rocker Blocker. “Morning guys!!”
Super, het is pas 9 uur in de ochtend en ik heb al 2 lengtes gehad. Met dit gegeven gun ik mezelf wat rust door even op een plateautje te gaan zitten. Beneden me stroomt de Virgin River die verantwoordelijk is voor deze schitterende kloof. Al meer dan 200 miljoen jaar erodeert dit kleine riviertje zich een weg door het relatief zachte zandsteen.
Ook in het net nieuw uitgebrachte gidsje van Zion beschrijven ze duidelijk dat het zandsteen zacht is en niet te vergelijken is met graniet; Prepare to get a little scared...even bomber looking placements are sometimes suspect...a lot of experienced granite climbers are terrified when they first climb here. De 4e lengte is lang.....en vraagt de hele tijd om dezelfde plaatsingen. Aan mijn materiaalgordel hangen 4 van dezelfde maat.......ik had er beter drie keer zoveel mee kunnen nemen. Afijn, gestaag klim ik verder terwijl ik de meeste plaatsingen al klimmend weer meeneem zodat ik ze hogerop weer kan gebruiken...het zogeheten backcleanen. Op een derde van de lengte voel ik opeens een ruk aan men voorklimtouw. Als ik omlaag kijk zie ik 15 m lager dat een touwlus klem zit achter men voorklimtouw en een tussenzekering. Aarghhh!!!!! De enige oplossing is uitbinden, 45 m aan resttouw doorhalen en weer opnieuw opschieten in lussen. Op de grond goed te doen maar in een overhangende lengte een helse klus.
Na dit oponthoud kijk ik naar boven en zie de standplaats schitteren in de felle zon. Waanzinnig hoe de wand opeens kan oplichten als de zon over de rand van de kloof verschijnt. Vanmorgen had ik nauwelijks bewust de overgang van nacht naar dag meegekregen omdat het zo geleidelijk ging. De aankomst van het felle zonlicht is echter zo dominant en abrupt dat het zeker niet ongemerkt voorbij gaat. Snel maak ik gebruik van de laatste schaduw. Als ik op de standplaats aankom sta ik in de volle zon en gutst het zweet van m’n voorhoofd.
Wauw!!!
De volgende lengtes gaan soepel en beheersd. Af en toe kan ik even tot rust
komen op de standplaats als ik wacht op de touwgroep van drie. Ik ben vol zelfvertrouwen nu ik weet dat ik sneller ga in m’n eentje dan de drie mannen boven me. Ik hoef ze niet in te halen want ik weet dat ik ruim voordat het gaat schemeren de top zal bereiken. Rond vijf uur in de middag trek ik mezelf met touwlussen, ladders en cams over de rand van Moonlight Buttress. Gelijk begin ik mijn gordel van materiaal te ontdoen. Pfff... het gewicht wat aan m’n gordel hing heeft er voor gezorgd dat m’n heupen flink pijn doen, er zit zelfs een grote bloeduitstorting op m’n linkerheup. Nadat ik de laatste lengte heb abgeseild en heb gecleaned plof ik naast de boom van de laatste stand neer. Wauw!!!
Of ik het gauw weer zal doen? Tsja.....met het gezelschap van een klimpartner kunnen ervaringen worden gedeeld, mooie momenten, momenten om te lachen maar ook ergernissen en irritaties. Het mooie aan alleen klimmen is dat elk moment op de klim helemaal van jou is. Elke ervaring en elk moment wordt volledig door jou geabsorbeerd en wordt daardoor ook intenser beleefd. Gaat er iets mis, dan heb je het aan jezelf te wijten en zal je het helemaal zelf op moeten lossen. Al met al moet je er veel voor doen maar je krijgt er zeker wat voor terug!!
Als ik het touw en al het klimmateriaal in m’n tas probeer te proppen zie ik hoe het zonlicht de overkant van de kloof in een prachtig avondlicht zet. Een indrukwekkkende blanke wand met een perfecte splitter-crack trekt hierbij het meest m’n aandacht. Wow, straks maar even in het gidsje kijken welke route dat is. Dan kan ik die misschien de volgende keer gaan proberen!!!
Met dank aan: Leonie Seelen, die zo aardig was mij op de eerste zandige lengte te zekeren, mijn slaapspulletjes op te halen, foto’s te maken en bovenal bereid was zelf een dagje niet te klimmen!!.