Waar het idee om een meerdaagse race te gaan doen vandaan kwam weet ik niet meer, maar op een avond was ik met Bas bij Maarten en raakten we geboeid door de internationale racekalender. Tsjechië... Da’s ook niet duur... 4 dagen... Het EK... Hmm... Hmm... ‘Zijn jullie wel eens in Tsjechië geweest?’ ‘Ja hoor, het is er best mooi. Beetje heuvelig.’ Hmm. ‘Klinkt goed he?’ ‘Ja.’ Hmm. Kriebel. Kriebel... Thuis vertelde ik het aan Arjan, die zich afvroeg waarom we ons niet opgegeven hadden. En zo konden we niet al te veel later er niet meer onderuit.
(Verslag geschreven door Janne, video door Maarten)
Vanaf het moment dat we ons hadden opgegeven vroeg ik me af wat we in godsnaam ook alweer gedaan hadden. 75 uur racen? Non-stop? Met af en toe een 15 minuten slaap tussendoor? Waarom hadden we dat ook alweer bedacht?? Gelukkig had ik nog even om aan het idee te wennen, en vooral om te gaan trainen. En hoe meer de race dichterbij kwam, hoe meer zin ik erin kreeg. Uiteindelijk, met nog een week te gaan, waren we niet meer te stoppen. We gaan gewoon echt racen, 75 uur lang!!!!!
Tenminste, dat dachten we. Of eigenlijk, dat hoopten we. Niemand van ons had ooit eerder aan een dergelijke race deelgenomen, en ik had zelfs nog nooit langer dan 24 uur achter elkaar geraced. We wisten dus überhaupt niet of we dit zouden aankunnen en hoe we zouden reageren op zo weinig slaap en zo veel activiteit. We hadden ook nog nooit eerder met z’n vieren geraced, maar daar zagen we allemaal niet zo veel problemen in. De race uitracen was ons doel, en er gewoon van genieten en samen lol hebben. En dat mocht nu 75 uur lang, wat een luxe!
Maar toen ik nietsvermoedend maandagavond voor de race mijn remblokjes wilde verwisselen, zag het er plotseling heel anders uit. Mijn fietsenmaker had me de verkeerde remblokjes gegeven onder het mom van ‘deze zijn echt super duurzaam en veel beter dan die je normaal hebt’. Mooi hoor, die verkooptrucs... Maar zonder remblokjes geen fiets en zonder fiets niet starten..... Dus een dag voor de start met enigszins wat spanning op zoek naar remblokjes. Om 1 uur ‘s middags had ik al de hele wijde omtrek aan fietswinkels gehad, en nog steeds geen remblokjes. Blijkbaar heb ik een heel abnormaal type remblokjes voor Tsjechische begrippen, wat íetwat een klein beetje de spanning en de stress verhoogde. In de tussentijd was de briefing al geweest, hadden we de kaarten al gekregen, en ontdekten we dat onze spullen hoogstwaarschijnlijk niet vervoerd zouden worden tussen de verschillende TA’s en moesten we onze kratten herpakken. Er moest dus nog heel wat gebeuren! Na heeel heeel heeel wat remblokjes-zoek-pogingen was ik om 17.55u, 5 minuten voor sluitingstijd, bij een fietsenmaker terecht gekomen die ik 10 minuten na sluitingstijd bijna omhelsde van geluk. Ik had remmen!! We konden überhaupt starten, joehoee!!
Met een zucht van verlichting sjeesde ik terug naar het kamp, maar daar was de stress nog niet helemaal voorbij. We moesten nog eten, een deel van de route intekenen, de kaarten plastificeren, laatste teamdingen overleggen, gezamenlijke spullen uitzoeken, enz. enz. enz. Het was toch niet helemaal handig dat ik de dag voor de race begon weg was om remblokjes te regelen (leerpunt #1). En zodoende werd de nacht voor de start dus een niet al te lang nachtje.
Toen we goed en wel op de fiets zaten op weg naar de start ontdekte Maarten dat zijn waterzak lekte. Gelukkig had ik nog een reserve waterzak in de accommodatie liggen, en Maarten kon dus weer rechtsomkeer maken. Hopelijk hadden we al het materiaal gedoe nu alvast gehad voor de komende 75 uur, dat zou ons een boel ellende besparen. In de tussentijd konden Arjan, Bas en ik bij de start de kaart met de route van de proloog al bestuderen. 10km rennen, we hadden er zin in!! De race begon op het dorpsplein en er stonden best wat toeschouwers verward te kijken naar al die rare racers in rode hesjes en een fietshelm op hun hoofd. Om 10.00u ’s ochtends was het al bijna 30 graden, dat beloofde veel goeds voor de rest van de dag. Toen het startschot ging voor het begin van de wedstrijd ging er een zucht van verlichting door ons heen: we zijn begonnen!!! Nu is er geen weg terug, we zijn bezig met dat waar we al die tijd naartoe gewerkt hebben. Racen!!!!!!!
De proloog ging dwars door het dorp heen. We hadden afgesproken om zo langzaam mogelijkte beginnen, om de kans te vergroten dat we überhaupt de finish over een paar dagen zouden gaan halen. Toen we 2 uur later weer bij de start/finish aankwamen om onze fietsen op te halen bleken we inderdaad het allerlaatste team te zijn. Dat vonden wij zelf alles behalve erg, en al grappend stapten we op de fiets. De 110km MTB etappe werd al snel onderbroken door een ‘bols-cross’. De informatie die we van tevoren over de ‘bols-cross’ gekregen hadden was: ‘er is een man, die heet Bols. Hij houdt van touwen en rennen door het bos. Meer weten wij als organisatie ook niet.’ Dus. Al snel bleek dat die meneer Bols onze beste vriend werd, het parcours dat hij had uitgezet was werkelijk fantastisch!!! Wij mochten op alle te bedenken manieren rondom een groeve klauteren en rennen, en tussendoor stukjes zwemmen (wat niet zo erg was gezien de temperatuur). Onze samenwerkings-skills werden op de proef gesteld en met hulp van elkaars schouders was geen rots voor ons onoverkomelijk. Vol met energie beklommen we even later druipend onze stalen rossen weer. Het fietsen ging ons erg goed af, al snel haalden we 4 andere teams in. Goedgehumeurd gingen we dan ook op weg naar de volgende etappe: inline-skaten.
Het wisselpunt was onze eigen accommodatie, waar we een heerlijk warme maaltijd van Adventure Food konden eten. Na een lang gewik en geweeg besloten we om deze etappe onze skates thuis te laten en te gaan wandelen. De jongens kenden hun skate technieken, en de Tsjechische heuvels en asfalt in de nacht maakten dat deze etappe enigszins een uitdaging te noemen is. Maar toen wij al lopend door 4 teams ingehaald werden kregen we er de balen van. We besloten om alsnog de skates te gaan halen. Dit hele grapje had ons twee uur gekost (leerpunt #2: grr), dus we moesten flink haast maken om überhaupt de aankomende deadline niet te missen. Maar in plaats van haast maken, hebben we juist het asfalt van dichtbij bekeken en onze kniebeschermers uitgetest. Deze etappe werd niet alleen ons uithoudingsvermogen, maar ook ons asfalt-incorporeer-vermogen, onze pirouhette-technieken, en onze berm-duik-skills op de proef gesteld. Wat hebben we afgezien. Kijk, skaten is één ding. 75 kilometer skaten is ver te noemen, maar ok. Maar 75 kilometer skaten terwijl je al sinds je achtste niet meer op skates gestaan hebt, net een week geleden tweedehands skates gekocht
hebt bij de Arm, niet weet hoe je moet remmen, en dan heuveltje op en heuveltje af over het Tsjechische (hier-en-daar-een-gat-en-hier-en-daar-wat-grind-op-de-weg) asfalt??? Dat is wat je kunt noemen a-relaxed... Zelf kan ik best een beetje skaten, maar ik vond bergje af ook echt spannend (leerpunt #3: oefenen van tevoren??). Een powernap net voor het ochtend werd gaf ons behalve 100 nieuwe muggenbulten weer wat nieuwe moed, maar om onszelf erger leed te besparen en omdat we de deadline hoogstwaarschijnlijk niet gingen halen besloten we om het parcours wat af te steken. Wat waren we blij toen we de volgende middag weer op onze fietsen mochten stappen!!
Wederom 110 kilometer mountainbiken, maar omdat we de deadline gemist hadden, mochten we niet de hele etappe doen. Daar baalden we goed van, want mountainbiken behoort toch wel tot onze favoriete onderdelen. Tegen de avond kwamen we op het tweede wisselpunt, waar we een aantal special tasks mochten doen: klimmen en een bike-cross. Het klimmen was echt nog uitdagend te noemen, want één route was zelfs voor ons klimmers echt te moeilijk. Leuk! Dat betekende een strafrondje op de bike-cross, wat we totaal niet erg vonden. De bike-cross bleek een motorcrossbaan te zijn, waar we met onze fiets in estafettevorm overheen mochten, echt super geweldig!!
We besloten om even 1,5 uur te gaan slapen voor we de 2e nacht ingingen. Weer fris en wakker begonnen we aan etappe 6. Een 65km trek. Ik weet niet hoe vaak jij 65 kilometer wandelt nadat je net zo’n 200 kilometer hebt gemountainbiked en 60 kilometer hebt geskate, maar ik niet zo vaak... Ik had dit onderdeel dan ook enigszins onderschat (leerpunt #4: uhh oefenen?). De trekking begon in een houtproductiebos, waardoor de kaart niet meer helemaal klopte met de huidige paden. We hebben misschien wel 2 uur naar het eerste CP gezocht, en heel wat dwars door het bos heen gestruind voordat we weer een pad gevonden hadden. Niet allerhandigst. (leerpunt #5: houtproductie...). Tegen de tijd dat het weer licht begon te worden kregen we allemaal last van ogen die niet open konden blijven. Twee minuten later kon een vroege vogel zo langs de kant van de weg vier slapende mensen vinden. Na een kwartier voelden we ons weer helemaal op en top, echt ongelooflijk hoe je je lichaam voor de gek kunt houden alsof het de hele nacht heeft geslapen.
De punten lagen echt super mooi verstopt, dat maakte het een feest ze te mogen zoeken. Inmiddels hadden we al zo’n 40 kilometer in de benen, wat niet geheel onopgemerkt voorbij ging. Iedereen van ons had echt pijn aan zijn voeten. De blaren op mijn kleine teen waren groter dan mijn een na kleinste teen, genieten. Maarten was ook nog eens door een wesp gestoken en had daar een enorm allergische reactie van op zijn enkel, waardoor hij al helemaal niet goed kon lopen. Een man stapte ’s ochtends zijn huis uit om de krant te halen en zag vier kreupele strompelende mensen met een rood hesje aan, een helm op hun hoofd en met muziek uit hun rugzak schallend zijn huis voorbij strompelen. Ik schoot in de lach, want kon me plotseling helemaal voorstellen wat voor een gekke vertoning wij waren voor voorbijgangers. Ons tempo en de tijdsdruk maakten dat we moesten besluiten om ook deze etappe af te snijden. De kaart wees ons op een hele mooie afsteek: een 20 kilometer lange asfaltweg, zonder bochten altijd rechtdoor, terwijl de auto’s om onze oren suisden. Fantastisch. Daar heb ik afgezien. Daar heb ik echt afgezien. Al weet ik niet meer zo goed meer wat erger was, die enorm saaie weg, de pijn in mijn voeten, of Maarten’s muzieksmaak met ‘radio Bergeik’ uit de boxjes schallend. Leerpunt #6: Maarten’s muziek van tevoren even checken... ;)elemaal klopte met de huidige paden. We hebben misschien wel 2 uur naarhet eerste CP gezocht, en heel wat dwars door het bos heen gestruind voordat we weer een pad gevonden hadden. Niet allerhandigst. (leerpunt #5: houtproductie...). Tegen de tijd dat het weer licht begon te worden kregen we allemaal last van ogen die niet open konden blijven. Twee minuten later kon een vroege vogel zo langs de kant van de weg vier slapende mensen vinden. Na een kwartier voelden we ons weer helemaal op en top, echt ongelooflijk hoe je je lichaam voor de gek kunt houden alsof het de hele nacht heeft geslapen.
Maar goed, je haalt het natuurlijk altijd, en op de TA kwam Bas met voor mij op dat moment de grootste verassing aanzetten: gazpacho, hemels!! We pauzeerden niet al te lang om snel aan de tweede ‘bols-cross’ te beginnen. Door een taalmisverstand met de organisatie moesten we toen we eenmaal daar waren weer terug naar de TA om toch onze rugzakken te halen (@#$%^!). Toen we goed en wel weer bij de bols-cross waren kwam onweer in bakken naar beneden. Door het weer en ook door hoe tof deze bols-cross weer was, werden we een beetje opgejaagd. Lekker door de bossen rennen en over stenen klauteren mét of zonder touw, net of ladder. Een Tsjechisch idee van veiligheid is trouwens duidelijk wat anders dan het Nederlandse, want instructeurs die controleren bij klimmen of abseilen noemen ze in Tsjechië zelfverantwoordelijkheid. En dat je na 55 uur racen niet meer helemaal fit bent bleek wel (leerpunt #7!!!), want in haast en onoplettendheid was ik bijna zonder de abseil ook aan mezelf vast gemaakt te hebben de rotsen afgesprongen. Ik schrok me rot, dit mag echt nooit meer gebeuren!!!!! Gelukkig niets gebeurd, maar des te wakker geschud raceten we verder..
We gingen nacht 3 in, een 70 kilometer mountainbike etappe. Het ging nog steeds voorspoedig. We waren niet overdreven moe, we waren nog goedgehumeurd, hadden het gezellig met elkaar, en waren lekker aan het racen. Het was goed nevelig in het bos, wat het fietsen wel weer een extra dimensie gaf, heel cool. Helaas ontdekten we dat we een CP vergeten waren en dus terug moesten. Stom stom stom! Dus dwars door het bos op zoek naar een oude ruïne. Maarten had het op dit moment zwaar vanwege slaap, maar hij reed blindelings achter ons aan en trapte moedig door.
Voor het kanoen (de laatste etappe alweer!) besloten we om welke reden dan ook
dat we best een uurkonden slapen en zo een half uur konden uitsparen. Dat was duidelijk geen goed idee (leerpunt #8), we werden allemaal super brak wakker. ‘Hé, je moet wel zeggen als er iets komt, want dat kan ik niet zien’, zei Arjan op een gegeven moment tegen mij terwijl we in de kano zaten. ‘Ik ook niet’, zei ik ‘want ik heb mijn ogen dicht’. We trokken de kano’s dus nog maar even op de kant voor nog een slaappoging (dit keer wel 1,5 uur). Zowel Bas als ik konden hierna nog steeds onze ogen nauwelijks open houden, maar cafeïnepillen en ochtendgloren deden wonderen.
De zon kroop weer hoger aan de hemel, en op dat moment beseften we allemaal dat we het hoogst waarschijnlijk zouden halen tot de finish. Dat maakte ons moedig en super melig. We mochten nog even de boot uit voor een 10km oriëntatie. Maarten kon van de schuurplekken niet meer fatsoenlijk lopen, wat echt hilarisch was. Dankzij Bas de kaartkoning (hij kan werkelijk toveren met de kaart) ging het oriënteren vlekkeloos en voor we het wisten knipten we de laatste CP van de race af.
Het mooiste voor het laatste bewaren ging hier zeker op. We mochten de weg naar de finish gelukkig nog vervolgen met de laatste kilometers kanoen, want we hadden alles behalve zin al te moeten stoppen met de race. Misschien kwam het omdat we wisten dat we er bijna waren, misschien door onze meligheid, door de mooie natuur, of door het wilde water, maar dit laatste stuk kanoen was werkelijk fantastisch! Er stond maar weinig water in de rivier en er was best wat hoogteverschil. Dus we moesten alle zeilen bij zetten om niet om te slaan. ‘Links’ ‘rechts’ ‘peddelen!’ En op rustige tussenliggende stukken kon het ouderwetse (je woont in Cambridge of niet) ‘bumping’ niet ontbreken. Dus al tikkertje-spelend in de kano naderden we de finish.
Daar werden we met champagne en open armen onthaald. In totaal hebben we 72uur geraced, en zijn we
geëindigd op een 14e plek van de 21 deelnemers. We zijn zeker tevreden met het resultaat, want nu weten we: dit kunnen we. En we weten niet alleen dat, we weten ook: dit vinden we fantastisch!! Bedankt voor de gezelligheid en doorzetting jongens, ik vond het fantastisch om met jullie te racen!! Dus... wanneer weer??
Ook wil ik hier graag Lowe Alpine heel erg bedanken voor de sponsoring in de vorm van rugzakken en T-shirts. Ideale racerugzakken waren het, vooral omdat ze zo super licht zijn (slecht 420gr per stuk!). Ook Adventure Food super bedankt voor de gesponsorde maaltijden, zo af en toe iets warms in je maag is tijdens zo’n race echt meer dan welkom!
